Parijs 2005

Verslag van Elina Franchi, zij bezocht dit concert op 15 februari 2005.
Cliquez ici pour lire le compte rendu d'Elina du 15 février 2005.

(klik op de afbeelding(en) voor een vergroting)

De aankondiging van het concert met hierop door de bandleden gesigneerde metrokaartjes:



Concert GM (Georges Moustaki) in "Petit Journal Montparnasse" (PJM)

Wat ik me afvraag als GM op het toneel staat:

Ik vind het jammer dat ik niet meer avonden heb bij kunnen wonen, want hij is een artiest die nooit hetzelfde nummer exact herhaalt. Hij arrangeert op gevoel. Gelukkig kunnen wij hem in "Petit Journal Montparnasse" zien optreden.

Voor "plattelanders" zoals wij heeft PJM grote voordelen. Het is gemakkelijk te bereiken met de metro en het is makkelijk te vinden en ook als je er eenmaal bent loopt alles soepel. Voor ons wordt een familietarief gerekend (dank aan de blonde dame aan de kassa) en we krijgen allemaal een glas fris krijgen, geserveerd in grote glazen met een schijfje citroen. Wij kwamen om 20.30 aan en vonden gelukkig snel een plekje vlak bij de bar, PJM is vooral een restaurant. Op avonden met optredens is het mogelijk om er gewoon binnen te gaan, want de directie weigert niemand. Het optreden begint om 22.00 uur en eindigt ongeveer rond middernacht, zodoende hoeft niemand zich te haasten om de laatste metro te halen. De grote verrassing was dat de muzikanten van GM er ook al waren, zij namen de laatste hapjes van hun maaltijd. Ik heb mijn vader – die eigenlijk liever de helaas afwezige Maria Teresa Fereira had aangesproken – naar hen toegestuurd om handtekeningen op onze metrokaartjes te vragen voor mijn vriendin Tineke die een goed gedocumenteerde site over GM heeft: www.allex.tk.

Op het toneel staan de gebruikelijke muziekinstrumenten, behalve de bouzouki. Die is vervangen door een 3e gitaar die GM deze avond vaak zal gebruiken. Heel discreet stemt Toninho de instrumenten.. Om 22.08 uur (te laat, ergert dit GM?) is de zaal vol en het diner afgelopen. GM en zijn muzikanten komen het toneel op. Vandaag is er niemand in het wit gekleed. GM begint achter de piano met dezelfde titel als in Marseille ("Merci la vie" voor de nieuwe CD?). Vervolgens is er een klein technisch incident (de microfoon maakt een afgrijselijk lawaai) dat hem irriteert. Oef. Daarna gebeurt het vreemdste van de hele avond: GM voegt "Déclaration" en "Gaspard" samen. Met zijn "nieuwe" muzikanten speelt hij dit bijna nooit. Aan de gezichten is te zien dat ze perplex zijn, ook Toninho. Toninho speelt onverstoorbaar door, net als op de miskende CD "Presquen solo" (de beste, die niet in de biografie genoemd wordt). Uit nieuwsgierigheid vraag ik me af wat er in de hoofden van de toeschouwers omgaat. Zijn zij gekomen om een routine optreden te horen of houden zij van onverwachte variaties. Je kan niet zeggen dat de zaal niet goed oplette, maar GM heeft op dat moment geprobeerd om iets anders te doen om ons af te leiden. De hele avond hing er een prettige sfeer met "La ruelle" op accordeon en "Nous avons le temps".

In alfabetische volgorde:

Alexandrie, Bahia, Boucle d’oreille, Emma, Ephémère éternité, Et pourtant dans le monde, Faire cette chanson, Grand-père, Il est trop tard, Il y avait un jardin, Kaimos, l’Acteur, La mère juive, La ruelle, Le facteur, Le métèque, Le promeneur, Le temps de vivre, Odéon, Petit testament, Quand j’étais un voyou, Ma solitude, Marche de Sacco & Vanzetti, Nous avons le temps, Sarah, Si cet amour, Votre fille a vingt ans.

Het is Moustaki op z’n best. Wat we jammer vonden is dat "La Seine, la scène, la cène" , "Paris a le coeur tendre, "Le repenti" en natuurlijk "Milord" ontbraken.

GM vergeet niet om de muzikanten bij naam te noemen en ons voor hen te laten applaudisseren. En hij wijdt ook een paar welgemeende woorden aan degenen die verdwenen zijn uit PJM, Sacha Distel, Claude Nougaro en Pierre Bachelet.

Hij richt zich tot het publiek bij "Marche de Sacco & Vanzetti", hij doet net of hij de naam van de schrijver vergeten is. In de zaal roept een kenner "1971, Giuliano Montaldo". GM herhaalt zijn vraag en de ander zet zijn woorden kracht bij met "ben je doof Georges". Een leuk moment. Bij "La mère juive" merkt hij op dat je het chanson heel gemakkelijk begrijpt als je een joodse moeder hebt, bij "La ruelle" brengt hij in herinnering dat hij een kleine detective-roman heeft geschreven.

De avond eindigt met een klein incident. Terwijl GM nog aan het optreden is gaat een handtekeningenjager voor het toneel staan en verzoekt hem dringend om meteen een handtekening te geven. Dit idiote verzoek werd afgedaan met een ijzige blik. Maar in plaats van weg te gaan bleef deze persoon volhouden en moest uiteindelijk door de beheerder worden gevraagd om te gaan. We voelen dat de ergernis van deze gebeurtenis de betovering van deze avond een beetje heeft verbroken. Intussen willen de rokers graag een sigaret en de klok geeft bijna middernacht aan. Het is tijd om te vertrekken ook al heeft GM zijn zwarte gitaar niet gebruikt.

Terwijl we op de metro wachten en gedurende de rit naar Porte de la Chapelle fluiten we "Paris a le coeur tendre", omdat we het jammer vonden dat in deze Parijse omgeving juist liedjes over Parijs ontbraken.. Jammer dat deze "buitenlandse Parijzenaar" hier niet voor heeft gekozen vanavond.

Servet van Le Petit Journal Montparnasse gesigneerd door de geluidsman:

 

 

Quand je vais écouter Georges Moustaki (G. M.) ce qui compte c’est la chanson mais aussi la manière de la jouer. Je regrette de ne pas l’avoir entendu plusieurs soirs d’affilés car l’artiste n’est pas du genre à répéter le même numéro. Il fait du sur mesure, c’est rare et pas évident dans un tour de chant. J’ai eu de la chance que mes parents veuillent bien nous amener à Paris pour nous faire découvrir la capitale mais aussi qu’ils nous emmènent au " Petit journal Montparnasse " (P.J.M.) http://www.petitjournal-montparnasse.com/ où il a ses habitudes aux environs de la Saint Valentin. Nous étions présents le mardi soir. Hélas le lendemain nous reprenions le train, car nous l’aurions volontiers écouté une fois encore.

Pour le non-parisien, le P. J. M. a de gros avantages. C’est accessible en métro, c’est facile à trouver et une fois dedans, c’est convivial. On nous a fait un tarif familial (merci à la dame blonde à la caisse) et nous avons eu droit chacun à une boisson - la limonade est comme on l’aime : aussi délicieuse que celle de Casino, servie dans un grand verre avec la rondelle de citron - Arrivés à 20h30, nous avons trouvé facilement à nous asseoir prés du bar. Surprise, les musiciens étaient là aussi. J’ai envoyé mon père demander des autographes pour mon amie Tineké qui a un site original et très documenté sur G. M. : http://www.allex.tk/

 

Sur scène les instruments de musique habituels sauf le bouzouki remplacé par une 3ème guitare que G. M. va beaucoup utiliser. Le très discret M Toninho quelques minutes avant le récital s’assure que les guitares soient bien accordées. 22h passée de quelques minutes, la salle est remplie, le service restauration terminé, G. M. et les musiciens entre en scène. Maria Térésa n’est pas là. Il commence au piano par le même titre qu’à Marseille (" Merci la vie " pour le nouveau CD ?). Ensuite, un petit incident technique (du larsen) obscurcit son regard. Ouf! Ça passe car là est le moment rare de la soirée : G. M. va enchaîner " Déclaration " et " Gaspard ". Il est seul à la guitare car ce n’était pas prévu à voir la tête des musiciens. Même M Toninho reste perplexe. Ensuite (dans l’ordre alphabétique " Alexandrie ", " Bahia ", " Boucle d’oreille ", " Emma ", " Ephémère éternité ", " Et pourtant dans le monde ", " Faire cette chanson ", " Grand-père ", " Il est trop tard ", " Il y avait un jardin ", " Kaimos ", " L’acteur ", " La mère juive ", " La ruelle ", " Le facteur ", " Le métèque ", " Le promeneur ", " Le temps de vivre ", " Odéon ", " Petit testament ", " Quand j’étais un voyou ", " Ma solitude ", " Marche de Sacco & Vanzetti ", " Nous avons le temps ", " Sarah ", " Si cet amour ", " Votre fille à vingt ans ") c’est pas conventionnel. G. M. interpelle le public (pour " Marche de Sacco & Vanzetti " il feint de ne plus se rappeler le nom de l’auteur. Dans la salle un connaisseur crie "1971, Giuliano Montaldo ", pour " La mère juive " il signale qu’on peut comprendre la chanson sans forcement avoir de mère d’origine juive, pour "La ruelle " il rappelle qu’il a écrit un petit roman policier…) . La soirée se termine sur un petit incident. Alors que G. M. chante, un maniaque de l’autographe se plante devant la scène et le supplie de dédicacer son collector. Malgré un refus glacé, il insiste et se voit prié poliment par le gérant de se rasseoir. On sent que l’agacement pour cette pratique à rompu le charme d’une belle soirée. En attendant le métro et durant le trajet vers la porte de la Chapelle, allez savoir pourquoi on sifflote " Paris à le cœur tendre " le titre manquant pour que ce moment soit parfait.